วันที่ 1 พฤษภาคม คงทำให้คอหนังหลายคนหวนนึกถึงภาพยนตร์เรื่อง Chungking Express ของหว่องกาไว ซึ่งมีตัวละครนำเหงาๆ เพิ่งอกหักรายหนึ่ง เข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ต ช่วงดึกของวันที่ 30 เมษายน เพื่อขอซื้อสับปะรดกระป๋องที่จะหมดอายุในวันที่ 1 พฤษภาคม มารับประทาน
จึงขออนุญาตนำเอากลอนที่ตนเองแต่งไว้ตั้งแต่ช่วงเรียนมหาวิทยาลัยปี 1 หรือปี 2 (ก่อนจะนำไปรวมเล่มในหนังสือทำมือ ซึ่งทำขายเมื่อคราวแฟต เฟสติวัล ครั้งแรก) มาเผยแพร่ซ้ำอีกครั้งในบล็อกนี้ครับ
Chungking Express
หลายหลากผู้คนวุ่นวาย
ต่างเวียนว่ายว้าเหว่สับสน
ในบรรยากาศที่ค่อนข้างหม่น
เชื่อเถอะ ยังมีคนค้นหารัก
ท่ามกลางความผุพังของจิตใจ
สถาบันล่มสลายเหลือเพียงซากปรัก
ในบรรยากาศที่หนืดและข้นคลั่ก
เชื่อเถอะ ความรักก่อเกิดได้
ไหล่ของฉันและเธอที่ฉิวเฉียดกัน
ก่อเกิดความหวั่นลึก ๆ ในจิตใจ
ความรักอาจไม่ดำเนินต่อไป
แต่ก็เกิดรักเซอร์ไพร้ส์อยู่นิด ๆ
เธออาจจะไม่ทันได้สังเกต
ถึงมูลเหตุของพฤติกรรมและความคิด
ฉันเองก็คงจะไม่ผิด
เพราะสิทธิสานฝันเป็นของฉัน
ฉันจับจุดเธอได้
เธอก็เข้าใจฉันเช่นกัน
เราพากันโบยบินออกจากความฝัน
ด้วยเรารู้เท่าทันรักแท้จริง
ฉันและเธอจากกันอย่างเงียบ ๆ
อาจจะดูราบเรียบไม่หนุงหนิง
แต่เหนือกว่าประจักษ์พยานทุกสิ่ง
คือต่างเราได้พึ่งพิงถูกเวลา
ผู้คนมากมายในที่เดียวกัน
อาจพบรักนั้นนี้ต่างคุณค่า
รักซึ้ง ๆ ลอยผ่านไปไม่หวนมา
รักซาบซ่าติดตรึงใจชั่วนิรันดร์
คนมองหนัง 