…
เพียง “กิ่งไม้แห้ง” เมื่ออยู่ในมือของคนอย่างอากิก, มันก็แปรเปลี่ยนเป็นอาวุธที่สามารถฆ่าคนได้
“ในมือข้าพเจ้าไม่มีกระบี่ ในใจของข้าพเจ้าก็ไม่มีกระบี่ เนื่องเพราะกระบี่ในมือของท่านก็คือกระบี่ของข้าพเจ้า”
เมื่อสามารถสยบ “ใจ” ของคู่ต่อสู้ลงได้ก็ไม่จำเป็นต้องใช้กระบี่
ครั้นประจักษ์ว่าอากิกคือเจี่ยเฮียวฮง แม้สำนัก “จอมฟ้า” อันม่อย้งชิวชิวเป็นประมุขกระหายจะปลิดชีพมันสักเพียงใดแต่ก็มิอาจทำได้ เนื่องเพราะคู่ต่อสู้อันแท้จริงของมันคือ-อี้จับซา
เป็นอี้จับซาที่หายไปจากยุทธจักรเป็นเวลา 8 ปีเต็ม!
ภายหลังจากเจี่ยเฮียวฮงผ่านมรสุมโลหิตแห่งการเข่นฆ่ามาจากซ่องคณิกา, ผ่านการไล่ล่าจากยอดฝีมือแห่งสำนัก “จอมฟ้า” มันบาดเจ็บสาหัสถึง 5 แห่ง
2 แห่งเป็นแผลเก่าจากมีด
3 แห่งถูกกระบี่กรีดทำร้าย ทุกกระบี่ล้วนลึกถึงกระดูกและเส้นเอ็น ทั้งยังถูกผงละลายกระดูกของ “จอมฟ้า” ซ้ำเข้าไปอีก
โอกาสตายจึงมีมากกว่าโอกาสเป็น!
แต่มันกลับพบกับชายชรา ผมขาวโพลนทั้งศีรษะผู้มีนาม “ตวนจับซา” (สิบสาม) ยื่นชาที่ผสมผง 5 ชาด้าน (โหงวมั่วซั่ว) ให้มันดื่มบนเรือเล็ก แล้วใช้มีดคมกริบ 13 เล่มแล่เนื้อขูดกระดูก รักษาจนหายขาด
โดยเสนอเงื่อนไขแลกเปลี่ยนเพียงให้มันไปสังหารคนผู้หนึ่งซึ่งรออยู่ ณ ป่าต้นปังในคืนเดือนเต็มดวง
นั่นก็คือ อี้จับซา!
ตวนจับซาใช้มีด 13 เล่มช่วยชีวิตเจี่ยวเฮียวฮงเพื่อให้มันไปต่อสู้กับ 13 กระบี่คร่าชีวิตของอี้จับซา
…
—–
…
พื้นฐานของชีวิตระหว่าง แฟรงค์ เคน กับ ซาเสียวเอี้ย อากิกแตกต่างกันเป็นอย่างมาก แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
มิใช่เพียงเพราะ แฟรงค์ เคน เป็นอเมริกัน-ยิว ขณะที่ซาเสียวเอี้ย อากิกเป็นคนตงง้วน
หากที่สำคัญก็คือ เมื่อแรกที่แฟรงค์ เคน ตัดสินใจซื้อตั๋วรถไฟจากนิวยอร์กมุ่งหน้าไปยังบัลติมอร์นั้น เขาอายุยังไม่ถึง 16 ปี
เพราะอายุยังไม่ถึง 16 ปี จึงต้องอยู่ในความดูแลของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
แม้จะเคยมีประสบการณ์อยู่กับสถานบิลเลียดของ เจมส์ คัพ และสัมผัสกับกระบวนท่าของเจ้าพ่อระดับท้องถิ่นมาบ้าง แต่ก็น้อยนิดอย่างยิ่ง
น้อยนิดเมื่อซาเสียวเอี้ยเป็นกระบี่มือ 1 แห่งแผ่นดิน
ยิ่งกว่านั้น สถานภาพทางสังคมก็ราวกับอยู่กันคนละโลก เพราะว่าซาเสียวเอี้ยเป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ ขณะที่แฟรงค์ เคน อยู่ในความอุปการะของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาตั้งแต่แรกลืมตาดูโลก
กระนั้น ท่านโก้วเล้งก็ยังอุตส่าห์และพยายามนำเอา “บางส่วน” ในชีวิตของแฟรงค์ เคน มาให้กลายเป็นบางส่วนของซาเสียวเอี้ยจนได้
เป็นซาเสียวเอี้ยในบทของ “อากิก”
เป็นเจตนาของซาเสียวเอี้ยที่จะให้บทของอากิกหนีห่างจากภาวะแห่งซาเสียวเอี้ย กระบี่มือ 1 ของแผ่นดิน
…
—–
บางส่วนจากบทความ ซาเสียวเอี้ย กับ “15 กระบี่คร่าชีวิต” ของ “อี้จับซา”
และ แฮโรลด์ ร้อบบิ้นส์ โก้วเล้ง
ในหนังสือ “ชุมนุมมังกรซ่อนพยัคฆ์ (ฉบับคืนยุทธจักร)” โดย เสถียร จันทิมาธร
คัดลอกเนื้อหาเหล่านี้มาเรียกน้ำย่อยในบล็อกคนมองหนัง ก่อนที่ภาพยนตร์จีนเรื่อง “Sword Master” (หรือในชื่อไทย -ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่- ว่า “ดาบปราบเทวดา”) จะเข้าฉายในบ้านเราวันที่ 15 ธันวาคม
